6 Jaar!

6 jaar geleden, had ik de eer om mama te worden van een prachtige dochter. Op 25 November om 14u26, werd een klein meisje op mijn buik gelegd. Een droombaby. We waren op slag verliefd.

6 jaar later nog steeds een droomkind. Ze is ons moederke in huis. Altijd behulpzaam, ze zorgt voor iedereen, vaak ten koste van haar eigen. Ze is vaak moeilijk te doorgronden. Ze houdt van zingen en dansen. Van knutselen en tekenen. Van Daan van haar klas. Van roze en nagellak. Ze heeft het niet altijd gemakkelijk met haar zusje. We proberen haar te sparen, wat vaak niet lukt. En zij probeert ons het ook niet moeilijker te maken, terwijl ze dit niet zou moeten doen.

Mijn kleine meisje wordt groot. Gisteren lag ze nog op mijn buik, vandaag kan ze lezen en schrijven.
Dit weekend was haar feestweekend, ze heeft ervan genoten en wij ook.....

Nelle in het ziekenhuis

3 Weken. 3Weken, zolang had ons jongste spruitje al geen kaka meer kunnen doen. Dagen van proberen, krijsen van de pijn...... en ja ze kreeg movicol en lactulose volle bak. Maar nee, die kaka die kwam maar niet. Naar de dokter die ons doorstuurt naar spoed. Zoals altijd dus UZ Leuven. We installeren ons in de wachtzaal. En het is druk, heel druk. We zien kindjes die gevallen zijn, of heel erg ziek.... Dus we wachten geduldig. Bijna 4 lange uren. Dan is het aan ons. Eerst de co-assistente, die voelt eens aan haar buikje. Amai mevrouw, die zit vol met stoelgang.... dat gaat een groot lavement worden. Dan de supervisor, voelt weer eens aan haar buikje en zegt doodleuk " ik schrijf u een microlax voor, die je thuis kan zetten, dan zal het wel lossen". Op die moment was ik gewoon blij dat ik naar huis kon. Een microlax had ik ook zelf bij de apotheek kunnen gaan halen en ik wist gewoon dat dit niet genoeg was om alles eruit te krijgen. Maar ja ik was moe en blij dat ik gewoon naar huis kon.

Thuis de microlax gezet en natuurlijk zonder veel resultaat.....! Dinsdag schreeuwt ze weer regelmatig van de pijn, ook van dinsdag op woensdag. Ik bel voor een dringende afspraak bij de kinderarts. We mogen direct komen. Ze voelt aan Nelle haar buikje en er wordt een foto genomen. De foto loog er niet om. Nelle zat gewoon helemaal vol, hier ging niets van kleine middelen nog helpen. Er moest een grote spoeling gebeuren. En nee ik wou niet meer naar UZ Leuven.

We mochten direct doorrijden naar het ziekenhuis in Herentals. Gewoon direct doorlopen naar de kinderafdeling, waar we direct de kinderarts zagen die haar ging behandelen. 2 Uur later kreeg ze een maagsonde waarlangs medicatie werd gegeven zodat ze leeg geraakte. Die sonde vond ze allesbehalve leuk. Een peuter van bijna 2 vastgemaakt aan een draad en een paal, ik moet er geen tekening bij maken zeker? Soit, om 3uur 's nachts begint ze dus te kakken tegen de sterren op. Sorry aan de buurjongen, de geur kreeg je er gratis bij. Ik was nog nooit zo blij om kak te zien. Ge wilt niet weten wat er uit dat kind gekomen is.

De oorzaak weten we niet, dat is nog even afwachten. Voor de moment krijgt ze nog de max dosis van movicol en lactulose. Woensdag moeten we terug op controle en kijken hoe het verder moet. Was het eenmalig? Er is een kleine kans dat ze lactose en glutenintolerant is maar dat moeten we nog even afwachten.

En UZ Leuven, je had ons de miserie kunnen besparen. Bijna lag ik op mijn andere dochter haar verjaardag in het ziekenhuis. Hadden jullie je werk fatsoenlijk gedaan, had Nelle niet zo moeten afzien. Ook al was het druk, jullie hadden haar moeten helpen.

We hebben een klacht neergelegd, ze gingen de betrokken personen er op aan spreken en ons dan iets laten weten. Al is het maar voor mijn gemoedsrust.

Moe!

Al een tijdje was ik heel moe. Mja 4 kinderen, waarvan eentje met autisme. Wie zou niet moe zijn?Tot ook mijn nek en schouder blokkeerde. Toch maar eens naar de dokter dan. Neem toch maar een bloedname, zeg ik nog. Een weekje rust en kiné zal me goed doen zegt de dokter. Ik moet eens lachen, rust wat is dat? 2 dagen later telefoon van de dokter. Mijn ijzer is gewoon op. Geen wonder dat ik moe ben. Mijn lichaam neemt het blijkbaar niet meer op. Ook een gevolg van een darmhernia, waarbij ze een stuk darm hebben moeten wegnemen bij mij. Ijzerinfusen dus, de rest van mijn leven waarschijnlijk. Het duurt ongeveer 3 maanden voor ijzer wordt omgezet in een rode bloedcel. Het zal dus nog wel even duren vooraleer ik niet meer zo moe zal zijn. Rust en minder stressen. Hoe doe je dat? Ik wordt gek van al het rond gerij, het geregel voor Kato. De drukte van  feestjes, sint, verjaardagen, kerst. Het houdt nooit op.

Morgen gaan ook Ninthe & Lasse naar de psycholoog. Ook zij hebben het moeilijk. Begrijpen Kato niet altijd. Al doen ze zo hard hun best. Het is voor niemand gemakkelijk.

Oh ja en aan de mevrouw die naast mij zat in de dierentuin. Ik hoorde je wel. Ik hoorde het toen je zei dat je niet snapt dat een moeder een kind met eten in de speeltuin laat rondlopen. Want dat wordt toch vuil en zo wordt het kind toch ziek. Wat voor een moeder doet nu zo iets? Ik had kunnen reageren. Ik had kunnen zeggen dat mijn dochter autisme heeft. Dat ze met haar worstenbrood stil op een stoel had moeten zitten tot het op was. Maar wie was daar gelukkiger van geworden? Dus liet ik ze spelen in de speeltuin met haar worstenbrood en zag het geluk op haar gezicht. En ja er hing wat zand aan, maar van zand ga je heus niet dood. Ik had zoveel kunnen zeggen, maar in plaats daarvan zweeg ik en genoot van haar stralende glimlach. Je zou het toch niet begrijpen.